Μοντέρνοι Καιροί του Μήτσου Κασόλα

Ένα τραγούδι κρατάει συνήθως τρία ή και πέντε λε­πτά. Σαράντα τραγούδια τρίλεπτα είναι δύο ώρες. Σαράντα πεντάλεπτα, τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Το ωράριο στο εργοστάσιο των σωληνωτών λαμπτήρων ήταν οχτώ ώρες και δε γινότανε να τραγουδάς και τις οχτώ ώρες, για να μη νιώθεις το χρόνο. Την πρώτη μέρα θα τραγούδησα σαράντα τραγούδια. Τη δεύτερη καμιά δεκαριά, την τρίτη ούτε ένα. Και που τραγουδούσα, σχεδόν μάταιο, ο χρόνος κολλούσε πεισματικά... Κι από τον εκ­κωφαντικό θόρυβο των μηχανών που δούλευαν αλυσίδα ού­τε τη φωνή μου δεν μπορούσα να ακούσω.

Το 1936 γεννήθηκα σ` ένα ορεινό χωριό. Το 1936 ο Σαρλό γύρισε τους «Μοντέρνους καιρούς». Μια εικοσαετία αργότερα χτυπιόμουν απ' το γέλιο, βλέποντας στο φιλμ εκείνον τον ανθρωπάκο που, όπου έβλεπε κουμπί, το θεω­ρούσε για μπουλόνι και το 'στριβε... Το 1970 ζούσα ο ίδιος τους «Μοντέρνους καιρούς» και φυσικά δε χτυπιόμουν απ' το γέλιο. Αντίθετα, πονούσε πιασμένο όλο μου το κορ­μί απ' την ορθοστασία. Το μυαλό μου κουδούνιζε σαν ηχείο κι αισθανόμουν αγωνία και φόβο μέσα σ' εκείνο το τερατώδες εργοστάσιο.. Πού άρχιζε; Που τέλειωνε; Φυσι­κά άρχιζε από κάπου, τέλειωνε κάπου, όμως ποτέ δε στα­ματούσε. Δούλευε με βάρδιες είκοσι τέσσερις ώρες το ει­κοσιτετράωρο κι έβγαζε λάμπες. Ο θόρυβος απ' τις μηχα­νές που γύριζαν, τρομακτικός. Και τα μεγάφωνα, πολλά και παντού, σ' όλη την ένταση ανοιγμένα να μεταδίδουν μουσική, γιατί οι μελέτες απέδειξαν πως η παραγωγή μεγαλώνει πιο γρήγορα με τη μουσική... Κι ο εργάτης άνθρωπος εκεί μέσα καταργημένος. Γιατί, τι άλλο είναι εκτός από κατάργηση το μαρτύριο να βιδώνει ακούνητος στην ίδια θέση βιδούλες σ' ένα όμοιο εξάρτημα;

Ανάμεσα από ένα κυλινδρικό περιστρεφόμενο μηχάνη­μα σε σχήμα πελώριας ανέμης, απ' όπου με διπλά και τριπλά γάντια τραβούσα τις λάμπες-σωλήνες που έκαι­γαν και ίσιωνα τα δυο ενωμένα συρματάκια, για να περ­νάει ευκολότερα ο επόμενος μου τις μεταλλικές υποδοχές, μπορούσα να βλέπω τη γυναίκα μου (που την προσέλαβαν κι αυτή) να στέκεται μπροστά σ' ένα άλλο μηχάνημα και να κάνει την ίδια κίνηση. Να σκύβει, να ξεκολλάει ανά δύο τις λάμπες, να ορθώνεται, να ξανασκύβει και να τις τοποθετεί σε κάσες, να ξανασκύβει... Τις πρώτες ώρες γύριζε πότε πότε το κεφάλι της, μ' έβλεπε και μου χαμο­γελούσε κατακόκκινη. Όμως σιγά σιγά δε γύριζε, κι όταν γύριζε, δε μου χαμογελούσε. Κοίταζε ψηλά πάνω από μένα το ρολόι...

Την τρίτη μέρα ζήτησα να μου επιτρέψουν να δουλέψω σ' όλα τα στάδια που απαιτεί η πορεία κατασκευής μιας λάμπας απ' την αρχή. Μου αρνήθηκαν, γέλασαν και μ' έδιωξαν ύστερα από είκοσι μέρες σαν απροσάρμοστο...


Μοντέρνοι καιροί είναι ο τίτλος μιας σημαντικής ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν. Θέλω να δείτε μόνο τα πρώτα 20 λεπτά και να συσχετίσετε την ταινία με το απόσπασμα που διαβάσατε .

1. Ποιο είναι το πρόβλημα πού αντιμετωπίζει ο ήρωάς μας στο απόσπασμα που διαβάσατε ; Πώς σχετίζεται με τον Τσάρλι ; 
2. Πώς κατανοείτε την έκφραση και "ο εργάτης εκεί άνθρωπος καταργημένος". 
2. Γιατί τον έδιωξαν από την εργασία του τον αφηγητή μας ;
3. Γράψτε ποιο αστείο σας άρεσε περισσότερο από την ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν.