"O μικρός πρίγκιπας είναι ένα από τα πιο γνωστά έργα της παιδικής λογοτεχνίας. Ένα παιδί ζει μόνο του σε ένα μικρό πλανήτη. Ο μικρός Πρίγκιπας, τα τρία του ηφαίστεια και ένα τριαντάφυλλο ήταν οι μοναδικοί κάτοικοι.
Ένιωθε μόνος του και ήθελε έναν φίλο. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του. Πέρασε από πολλούς πλανήτες με διάφορους ανθρώπους, μα κανένας δεν έγινε φίλος του. Κατέληξε στη Γη, στη μέση της ερήμου και γνώρισε μια αλεπού...
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο μικρός Πρίγκιπας επισκέπτεται έναν πλανήτη, όπου ζει μόνο ένας επιχειρηματίας . Ο μικρός Πρίγκιπας δυσκολεύεται να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων, δεν έχει καμιά σχέση με τον κόσμο των παιδιών ..."
Ο τέταρτος πλανήτης ήταν ο πλανήτης ενός επιχειρηματία. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο απασχολημένος, που δε σήκωσε ούτε καν το κεφάλι του, κατά την άφιξη του μικρού του επισκέπτη.
- «Καλημέρα» του είπε εκείνος. «Το τσιγάρο σας έχει σβήσει».
- «Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε και επτά, δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε και επτά, είκοσι-δύο. Είκοσι-δύο και έξι, είκοσι-οκτώ. Δεν έχω καιρό να το ξαν'ανάψω. Είκοσι-έξι και πέντε, τριάντα-ένα. Ουφ! Μας κάνει λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες, επτακόσια τριάντα ένα.
- «Πεντακόσια εκατομμύρια από τι;»
- «Εεε; Ακόμα εδώ είσαι; Πεντακόσια ένα εκατομμύρια από...εε...δεν ξέρω πια...Έχω πάρα πολλή δουλειά! Είμαι σοβαρός άνθρωπος εγώ, δε μου αρέσουν οι σαχλαμάρες! Δύο και πέντε, επτά...»
- «Πεντακόσια εκατομμύρια από τι;», επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, που ποτέ στη ζωή του δεν είχε εγκαταλείψει μιαν ερώτηση που είχε κάνει, χωρίς να πάρει απάντηση.
Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι του:
- «Εδώ και πενήντα-τέσσερα χρόνια που ζω σ' αυτόν εδώ τον πλανήτη, δε μ' έχουν ενοχλήσει παρά μόνο τρεις φορές. Την πρώτη φορά, ήταν πριν είκοσι-δύο χρόνια, από ένα σκαθάρι που ήρθε ένας Θεός ξέρει από που... Έκανε τόσο φοβερό θόρυβο, που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Η δεύτερη φορά ήταν πριν έντεκα χρόνια, από μια κρίση ρευματισμών. Είμαι σοβαρός άνθρωπος, εγώ. Η τρίτη φορά,... τώρα δα! Έλεγα λοιπόν, πεντακόσια ένα εκατομμύρια...».
- «Εκατομμύρια από τι;»
Ο επιχειρηματίας κατάλαβε ότι δεν είχε ίχνος ελπίδας να βρει ησυχία:
- «Εκατομμύρια από αυτά τα μικρά πραγματάκια που βλέπουμε μερικές φορές στον ουρανό».
- «Από μύγες;»
- «Όχι βέβαια... από αυτά τα μικρά πράγματα που λάμπουν».
- «Από μέλισσες;»
- «Μα όχι. Από μικρά πραγματάκια που λαμπυρίζουν και κάνουν τους αργόσχολους να ονειροπολούν. Αλλά εγώ, είμαι σοβαρός άνθρωπος! Δεν έχω το χρόνο να ονειροπολώ».
- «Ααα! Από αστέρια;»
- «Αυτό ακριβώς. Από αστέρια».
- «Και τι τα κάνεις αυτά τα πεντακόσια εκατομμύρια άστρα;»
- «Πεντακόσια ένα εκατομμύρια, εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες επτακόσια τριάντα ένα. Είμαι σοβαρός άνθρωπος, εγώ, είμαι ακριβής στους λογαριασμούς μου».
- «Και τι τα κάνεις αυτά τα αστέρια;»
- «Τι τα κάνω εγώ;»
- «Ναι».
- «Τίποτα. Ιδιοκτησία μου είναι».
- «Είναι ιδιοκτησία σου τ' αστέρια;»
- «Ναι».
- «Μα συνάντησα ήδη ένα βασιλιά που...»
- «Οι βασιλείς δεν είναι "ιδιοκτήτες". "Βασιλεύουν" στο βασίλειο τους. Είναι πολύ διαφορετικό πράγμα αυτό».
- «Και σε τι σου χρησιμεύει, το να έχεις στην κατοχή σου τ' άστρα;»
- «Μου χρησιμεύει στο να είμαι πλούσιος».
- «Και σε τι σου χρησιμεύει το να είσαι πλούσιος;»
- «Στο ν' αγοράζω κι' άλλα αστέρια, αν κάποιος τ' ανακαλύψει».
Ετούτος 'δώ - είπε στον εαυτό του ο μικρός πρίγκιπας - έτσι όπως τα λέει, μου θυμίζει τη λογική του μπεκρή μου.
Ωστόσο συνέχισε να του κάνει ερωτήσεις:
- «Πως είναι δυνατόν να έχει κανείς στην κατοχή του τ' αστέρια;»
- «Σε ΠΟΙΟΝ δηλαδή θα μπορούσαν ν' ανήκουν;», ανταπάντησε στρυφνά ο επιχειρηματίας.
- «Δεν ξέρω... Σε κανέναν...».
- «Ε τότε λοιπόν είναι δικά μου, γιατί εγώ το σκέφτηκα πρώτος».
- «Είναι αρκετό αυτό;»
- «Ασφαλώς. Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Όταν έχεις μια ιδέα που είναι πρωτότυπη, την κατοχυρώνεις με μια πατέντα: είναι δική σου. Κι' εγώ έχω στην κατοχή μου τ' άστρα, μιας που ποτέ, κανείς πριν από μένα, δε σκέφτηκε να τ' αποκτήσει».
- «Αυτό να λέγεται...» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Και τώρα τι τα κάνεις;»
- «Τα διαχειρίζομαι. Τα μετρώ και τα ξαναμετρώ», είπε ο επιχειρηματίας. «Είναι δύσκολο. Αλλά ΕΓΩ, είμαι ένας άνθρωπος σοβαρός!».
Ο μικρός πρίγκιπας δεν είχε ικανοποιήσει ακόμα την περιέργεια του.
- «Εγώ, αν είχα ένα φουλάρι, θα μπορούσα να το τυλίξω στο λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν είχα ένα λουλούδι, θα μπορούσα να το κόψω και να το πάρω μαζί μου. Εσύ όμως δε μπορείς να κόψεις τ' αστέρια!».
- «Όχι, μπορώ όμως να τα καταθέσω στην τράπεζα».
- «Τι θα πει αυτό;»
- «Αυτό θα πει ότι γράφω σ' ένα μικρό χαρτί τον αριθμό των αστεριών μου. Και μετά κλειδώνω το χαρτάκι αυτό, σ' ένα συρτάρι».
- «Κι' αυτό είναι όλο;»
- «Αυτό είναι αρκετό!»
Αυτό είναι διασκεδαστικό, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Και κάπως ποιητικό, συνάμα. Αλλά δεν είναι και τόσο σοβαρό.
Ο μικρός πρίγκιπας είχε πολύ διαφορετικές απόψεις από τους μεγάλους, για τα σοβαρά πράγματα...
- «Εγώ,...» συνέχισε, «...έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω κάθε βδομάδα. Μιας και καθαρίζω κι' εκείνο που είναι ανενεργό. Δεν ξέρει ποτέ, κανείς τι μπορεί να συμβεί...Είναι λοιπόν χρήσιμο για τα ηφαίστεια μου και είναι χρήσιμο και για το λουλούδι μου, που είναι δικά μου. Εσύ όμως, δεν είσαι χρήσιμος στ' αστέρια...».
Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα του, αλλά δε βρήκε ούτε λέξη για να ψελλίσει... κι' ο μικρός πρίγκιπας κίνησε ξανά γι' αλλού.
Οι μεγάλοι είναι, σίγουρα, εντελώς ασυνήθιστοι, έλεγε στον εαυτό του καθώς ταξίδευε.
Ερωτήσεις :
Ποια είναι η συνήθεια του επιχειρηματία ;
Γιατί ο μικρός Πρίγκιπας δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων;
Τι είναι σημαντικό για τον μικρό Πρίγκιπα και τι για τον επιχειρηματία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου